Eind maart werd er een uitvaartdienst gehouden voor een zesjarig meisje. 
Een kleine kist, versierd met wilde bloemen, was het middelpunt van het verdriet dat honderden mensen deelden. De vader van het meisje stond er roerloos bij, gebroken van verdriet.
Plotseling werd de stilte verbroken door het geluid van pootjes op de grond. Dakota, een Duitse herder, liep door de menigte, de roep van haar trainer negerend. Met een vastberaden blik sprong ze op de kist en ging erop liggen, alsof ze iets beschermde.
Alle pogingen om haar weg te duwen mislukten: ze gromde zachtjes en weigerde te bewegen.
Haar vader merkte dat het niet alleen maar verdriet was. Dakota slaakte een bekende kreun – dezelfde kreun die hij haar altijd had gewaarschuwd als ze een aanval kreeg.
Overtuigd dat de hond iets had gevoeld, stond de vader erop de kist te openen. Na lang aandringen stemde de ceremoniemeester toe.
Toen het deksel langzaam omhoog ging, hield iedereen de adem in. Wat ze zagen, maakte iedereen sprakeloos…
Het kleine meisje was er nog steeds, met een serene uitdrukking, alsof ze sliep. Maar toen merkte iemand een heel lichte beweging van haar borst op: ze ademde.
Een schreeuw doorbrak de stilte. De aanwezige arts snelde naar het kind toe, legde zijn oor tegen de borst en riep:
– Ze leeft nog! Bel onmiddellijk een ambulance!
De vader was verlamd van schrik totdat hij een zacht gekreun hoorde. Hij knielde neer en barstte in tranen uit.
De dochter, om wie iedereen had gerouwd, leefde nog. Ze was in een diepe coma geraakt, een zeldzame en moeilijk te diagnosticeren toestand, die de artsen op het verkeerde been had gezet.
Hoe kwam Dakota daarachter?
Het antwoord kwam later. Dakota was getraind om de kleinste veranderingen in de ademhaling en hartslag van het kleine meisje te herkennen, dat leed aan zulke ernstige aanvallen dat ze klinisch dood leek.
Meer dan eens had de hond zijn baasje gered door op tijd alarm te slaan. En ook deze keer, toen iedereen dacht dat het te laat was, was het Dakota die de tekenen van leven herkende.
Zij was de laatste die het kleine meisje hoorde ademen, en de enige die weigerde te geloven dat het voorbij was.
