Toen ik thuis kwam, ik voelde onmiddellijk dat er iets mis was. Meestal is het vertrouwde geluid van hun poten en spint zou dragen door het huis, maar deze keer… stilte. De stilte is te diep.
“Waar zijn de katten?” Ik vroeg, overschrijding van de drempelwaarde.
Mijn vrouw zat aan haar bureau, rustig kijkend door haar telefoon. Zonder op te kijken, antwoordde ze curtly:::
“Ik gaf ze weg. Ik kon niet mijn jas mee te nemen overal meer.
Mijn hart zonk. Deze katten zijn een deel van mijn leven, want voordat we getrouwd waren. Ze waren niet alleen voor de dieren, zij zijn mijn familie. En zo, zonder waarschuwing, zonder uitleg, zijn ze verdwenen.
“Wat bedoel je, ik gaf het weg?” Vroeg ik, in een poging om de controle over mijn stem.
“Het betekent dat het huis is nu schoon, en kun je eindelijk in vrede leven, zonder zorgen te maken over de dieren,” antwoordde ze zonder emotie.
Ik ging verder met de vragen:
“Waar heb je ze weg?”
“Ze zijn in goede handen. Vergeet ze.
Ik kon niet achterhalen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Dit was geen gewone wet-voelde ik dat ik het verloren had, iets dat erg belangrijk is.
Ik ging op zoek naar hen. Ik bezocht alle schuilplaatsen, advertenties geplaatst, en gedrukte flyers uit. Maar het was tevergeefs. Mijn vrouw zou het niet precies vertellen waar ze gezien onze katten weg, en haar houding werd steeds irritant.
Een vriend van de shelter schreef me eens:
“Ik denk dat ik heb gezien dat uw katten.” Een paar dagen geleden, een vrouw bracht drie dat leek veel op de jouwe.
Mijn hart begon sneller te kloppen. Ik riep meteen:
“Vind je het toch steeds?”
“Het spijt me, maar je hebt al nieuwe baasjes gevonden,” werd mij verteld.
De wereld voor mijn ogen begon te wiebelen. Ik vroeg:
“Die nam ze mee?” Ik heb om ze te vinden.
“We kunnen het niet verstrekken van deze informatie, maar ik kan u verzekeren dat het in goede handen.
Elke dag voelde ik me meer en meer leeg. Toen ik thuis kwam, mijn vrouw begroette me met een kleine glimlach.
“Wel, hebt u gekalmeerd?” “Wat is er?” vroeg ze met een gevoel van superioriteit.
En op dat moment besefte ik dat ik niet meer kon worden met iemand die iets kon doen als dat. Die avond pakte ik en links. Een week later, heb ik de scheiding aangevraagd.
Een aantal maanden verstreken. Op een dag, tijdens het browsen de beschutting van de website, kwam ik de sectie getiteld “succesvolle adoptie verhalen.” En dan… ik bevroor.
Mijn katten.
Drie blije gezichten, drie nieuwe gezinnen. Ze waren goed. En ik was ook prima. Ik kon ze terug en begin een nieuw leven.
