De nieuwe buurman stortte wat grind voor ons huis. Ik vroeg hem beleefd het weg te halen, maar in plaats van zich te verontschuldigen, glimlachte hij en antwoordde:
— Het is mijn probleem, ik los het op als ik daar zin in heb.
Op dat moment besefte ik dat er geen vreedzame oplossing met hem mogelijk was. Ik besloot het op mijn manier te doen en daar heb ik absoluut geen spijt van. Sindsdien is de buurman elk direct contact gaan vermijden.
Het werd me duidelijk dat hij geen zin had in een redelijk gesprek en dat we de kwestie niet vreedzaam konden oplossen. Dus nam ik een besluit waar ik absoluut geen spijt van heb. Kort daarna begon de buurman alle contact met mij te vermijden.
Het begon allemaal een paar jaar geleden, toen een man, een voormalig soldaat, in ons kleine dorp kwam wonen. Hij en zijn vrouw trokken meteen de aandacht van de dorpelingen. Mensen stonden wantrouwend tegenover hen, waarschijnlijk omdat ze anders waren dan wij. Maar eerlijk gezegd begreep ik niet waarom ze zoveel vooroordelen opriepen. Ze hadden het land immers legaal gekocht en niemand lastiggevallen.
Aanvankelijk deed hij niet veel. Pas twee jaar later begon hij met het leggen van de fundering voor zijn huis. Toen kwamen er leveringen van materialen zoals zand, grond en grind, waardoor zijn land een openluchtbouwplaats werd. Op een zaterdag, toen we op het platteland waren, stonden we voor een “aangename verrassing”: er lag een enorme berg grind pal voor onze deur.
Mijn eerste ingeving was om er meteen mee aan de slag te gaan, maar ik besloot te wachten tot de volgende ochtend. Die ochtend ging ik naar zijn huis, klopte op de deur en vroeg hem rustig:
—Waarom heb je deze hoop grind voor mijn deur gegooid?
Hij keek mij onbewogen aan en antwoordde:
— Nou, ik kan het niet voor mijn deur doen, daar rijden de vrachtwagens langs. Maar er is nog plek voor die van jou.
Ik was sprakeloos. Ik zei hem vastberaden:
— Verwijder het onmiddellijk, ik wil deze chaos hier niet.
In plaats van zijn excuses aan te bieden, stuurde hij me met een glimlach weg:
— Het is mijn probleem, ik los het op als ik besloten heb.
Op dat moment besefte ik dat het geen zin had om met hem in discussie te gaan. Dus nam ik het heft in eigen handen. ‘s Nachts heb ik met een schop de helft van het grind op mijn erf verplaatst.
De volgende ochtend kwam hij naar zijn deur, duidelijk geschokt door de geringe omvang van de stapel. Toen hij naar me toe kwam, zei ik kalm:
— Omdat je dit grind voor mijn deur hebt gedumpt, is een deel ervan nu van mij. Beschouw het als huur.
Hij zweeg een tijdje en mompelde toen iets in de trant van:
— Slim hè?
Sindsdien hebben we grind waarmee we ons pad kunnen repareren, en de buurman vermijdt elk direct contact met ons.
