Op een dag komt een zeventigjarig echtpaar bij een advocatenkantoor om een scheiding aan te vragen.
De advocaat was eerst verbaasd, maar nadat hij met hen had gesproken, begreep hij hun verhaal.
Dit echtpaar had de afgelopen 40 jaar van hun huwelijk ruzie en kon het nooit met elkaar eens worden.
Om de ontwikkeling van hun kinderen niet in gevaar te brengen, bleven ze bij elkaar.
Maar nu hun kinderen volwassen zijn en een eigen gezin hebben, is er niets meer dat hen bindt.
Het enige wat ze wilden, was hun leven leiden, zonder de pijn die ze al jaren met zich meedroegen.
De advocaat was bezig met het afronden van de papieren, maar begreep niet waarom het stel aandrong op een echtscheiding.
De vrouw zei tegen haar man: “Ik kan niet langer, ook al hou ik zielsveel van je”, terwijl ze de papieren ondertekende. “Aanvaard alstublieft mijn oprechte excuses.”
De echtgenoot antwoordde: “Ik begrijp het.”
De advocaat stelde voor om samen te gaan eten. Ze accepteerden het aanbod, maar eenmaal in het restaurant aangekomen, viel er een lange, ongemakkelijke stilte.
Ze hadden de gebraden kip als voorgerecht. Zodra het kwam, gaf de man zijn vrouw haar lievelingsstukje en zei: “Neem dit, het is je lievelingsgerecht.”
Daarna dacht de advocaat nog steeds dat ze een kans hadden, maar de vrouw vervolgde:
Dat is meestal het probleem. Je hebt nooit over mijn gevoelens nagedacht en je hebt altijd al zo’n hoge dunk van jezelf gehad. Weet je dan niet hoe erg ik kipstukjes haat?
Ze wist echter niet dat haar man haar echt wilde plezieren, dat zijn lievelingseten kip was en dat hij alleen maar aan haar welzijn dacht.
Ze gingen die avond allebei weer naar bed, niet in staat om te slapen. De angst om haar te verliezen en de rest van zijn leven van haar gescheiden te zijn, maakte dat de man niet langer kon zwijgen.
Hij wilde haar bellen om zijn voortdurende liefde voor haar te uiten. Maar ze was ook vervuld van verdriet, omdat ze zich afvroeg hoe het kwam dat hij haar na al die jaren nog steeds niet kon begrijpen.
Ze wist dat het hem was en besloot dat het geen zin meer had om verder te praten. Ze liet de telefoon maar rinkelen.
Maar ze wist niet dat hij hartproblemen had. De volgende dag hoorde ze van zijn dood. Ze haastte zich meteen naar zijn appartement en vond zijn levenloze lichaam op de bank, nog steeds met de telefoon in zijn hand.
Terwijl hij probeerde contact met haar te leggen, kreeg hij een hartaanval.
