De telefoon ging net toen Elliot Row bij het fornuis stond. De omelet sistte smakelijk in de pan en vulde de lucht met de geur van knoflook en boter. Elliot veegde zijn handen af aan een handdoek en keek naar het nummer – onbekend.
“Hallo?” zei hij kort, zonder zijn ogen van het bord af te wenden.
Meneer Row, dit is de notaris van uw familie. U moet morgenochtend naar mijn kantoor komen. Het gaat om een erfenis. Er moeten documenten getekend worden.
Elliot was verrast – zijn ouders waren springlevend. Hij stelde geen onnodige vragen, knikte alleen, alsof de beller het kon zien, en hing op.
De ochtend was mistig, de stad gehuld in een grijze sluier. Op weg naar het notariskantoor voelde Elliot zich verward, wat al snel omsloeg in ongemak. De man stond al bij de ingang op hem te wachten:
Ik begrijp dat dit allemaal onverwacht klinkt. Maar als het een routinekwestie was, zou ik je niet lastigvallen.
Binnen was het ongewoon stil. Een plek die normaal gesproken vol leven was, weerkaatste nu alleen het geluid van voetstappen op de houten vloer.
“Het gaat over uw oom, Walter Jonas,” zei de notaris.
“Ik heb geen oom die zo heet”, antwoordde Elliot onmiddellijk.
Maar toch, hij heeft je al zijn bezittingen nagelaten,’ zei de man, terwijl hij een oude sleutel, een vergeelde kaart en een stuk papier met een adres voor zich neerlegde. ‘Het is een huis aan het water. Het is nu van jou.’
Het huis lag midden in Lake Konoma in Connecticut. Elliot had nog nooit van zo’n plek gehoord, en ook niet van zo’n oom. Maar iets prikkelde hem – dat specifieke gevoel wanneer nieuwsgierigheid het wint van twijfel. Een uur later was hij alweer onderweg.
Het meer bleek verbazingwekkend kalm. In het midden, alsof het uit het water oprees, stond een groot, oud huis. In een plaatselijk café probeerde hij een paar oudere mannen te vragen:
“Pardon, weet u wie er vroeger in dat huis midden in het meer woonde?”
Eén van hen keek weg.
“We praten niet over dat huis. We gaan er niet heen. Het had al jaren geleden moeten verdwijnen.”
Bij een bootverhuurbedrijf met de naam “Boats at June’s” keek een vrouw met een vermoeid gezicht hem aandachtig aan.
“Ik heb dat huis geërfd. Ik heb een boot nodig,” zei Elliot, terwijl hij de sleutel overhandigde.
“Niemand gaat daarheen,” antwoordde ze zachtjes. “Die plek wekt angst op bij velen. Bij mij ook.”
Maar hij gaf niet toe. Uiteindelijk stemde ze toe:
“Ik breng je wel. Maar ik wacht niet. Ik kom morgen terug.”
Het huis torende als een vergeten fort boven het water uit. De deur ging met een lang gekraak open. Binnen rook het naar stof en frisheid tegelijk. Zonlicht filterde door de gordijnen; portretten hingen aan de muren. Eén ervan trok zijn aandacht: een man aan de oever van het meer, met hetzelfde huis achter hem. Het onderschrift: Walter Jonas, 1964 .
In de bibliotheek – planken vol boeken met aantekeningen in de kantlijn. In de studeerkamer – een telescoop en notitieboekjes met observatielogboeken, de laatste van nog maar een maand geleden. In de slaapkamer – tientallen stilstaande klokken, en op de commode – een medaillon met een foto van een baby en de inscriptie: “Row”.
Aan de spiegel hing een briefje: “De tijd onthult wat vergeten is.”
In oude kranten, in een doos van zolder, vond hij een knipsel met een briefje: “Jongen uit Middletown vermist, levend teruggevonden.” Jaar: 1997. Elliot werd bleek — het was hij.
Die nacht kon hij lange tijd niet slapen. Zijn hoofd zat vol vragen: Wie was Walter Jonas? Waarom had niemand het ooit over hem gehad? En welke rol speelde hij in zijn leven?
‘s Avonds laat hoorde hij een geluid. Met een zaklamp ging hij naar beneden en achter een wandtapijt zag hij een metalen deur. Deze leidde naar beneden, onder het huis, onder het water. Er was een lange gang met laden, en daartussen een met het opschrift ‘Rij’. Binnen — brieven geadresseerd aan zijn vader:
“Ik heb het geprobeerd. Waarom zwijg je? Dit is belangrijk voor hem. Voor Elliot…”
Aan het einde van de gang – een deur met een bordje: “Alleen voor Elliot Row.”
De deur ging open. Binnen vond hij brieven.
“Hallo Elliot. Als je dit leest, betekent het dat ik al weg ben. Mijn naam is Walter Jonas. Ik ben je biologische vader.”
Hij schreef dat hij en Elliots moeder wetenschappers waren geweest. De moeder stierf tijdens de bevalling en hij, bang, gaf het kind aan zijn broer om het in veiligheid te brengen. Maar hij had hem de hele tijd – van een afstandje – in de gaten gehouden.
Je bent uitgegroeid tot een goede, sterke man. Beter dan ik me had kunnen voorstellen. Dit huis is nu van jou. Het spijt me voor de stilte en de angst. Ik was altijd dichtbij, ook al was ik onzichtbaar.
Elliot zat een hele tijd zwijgend en ging toen weer naar boven.
De volgende ochtend lag er een boot op hem te wachten. June fronste:
“Is alles in orde?”
“Nu is het zover. Ik heb veel begrepen.”
Thuis praatte hij met zijn ouders. Ze luisterden zwijgend. Zijn moeder fluisterde:
“Vergeef ons. We dachten dat het het beste was.”
“Dank je,” antwoordde hij. “Ik weet dat het niet makkelijk was.”
Een paar weken later keerde hij terug naar het huis. Niet om er te wonen, maar om er nieuw leven in te blazen. Hij opende het Centrum voor Klimaat- en Historisch Onderzoek . Kinderen renden door de gangen, buren kwamen lachend binnen. Het huis, ooit vol geheimen, werd een plek van kennis en ontdekking.
