Soms, een kleine daad van vriendelijkheid iemands leven verandert.
Ik zat in mijn gebruikelijke hoek van het park van de stad, het spelen op de fluit, en met uw ganse ziel. Muziek was mijn enige uitweg uit de harde realiteit en de pijn was ik in. het weer elke dag. Vijftien jaar verstreken mij in de straat hem had geleerd om alleen troost vinden in de toelichting.
Ik had gewerkt in een fabriek, ik hield het tempo van het werk, de gesynchroniseerde beweging, bijna een dans. Maar toen kwam de chronische pijn, die slechter en slechter elke dag, om mij te laten werken en afhankelijk van mijn rolstoel.
Op een dag, terwijl ik aan het spelen was, zag ik een kind met zijn moeder. De kleine was ongeveer acht jaar oud, maar ze konden nog niet lopen. De moeder legde met een stem route die het zich niet konden veroorloven of een rolstoel of fysiotherapie nodig is.
Rivedevo mijn verhaal in hun ogen, de pijn, de strijd, de eenzaamheid. Maar ik zag ook de hoop in de ogen van dat kind.
Senza esitare, mi alzai con difficoltà e dissi:
— Prendete la mia sedia a rotelle. Io posso fare a meno di lei, ma a vostro figlio servirà.
Le lacrime di gratitudine della madre e il sorriso di quel bambino rimarranno per sempre nel mio cuore.
De jaren gingen voorbij en mijn gezondheid verslechterde. Ik bleef spelen om niet te verliezen de hoop.
Dan, op een dag, een jongen elegante stopte vlak voor me.
— Ken je me nog? Ik ben Tommy, het kind heeft geschonken de stoel.
Hij liep met vertrouwen en verteld dat als gevolg van de erfenis van een ver familielid, konden ze eindelijk het betalen van de juiste therapie. Zijn moeder opende een kleine horeca.
Hij gaf me een pakje.
— Dit is voor u, in het teken van dankbaarheid. Een nieuwe fluit.
Ik heb er nooit de woorden, gewoon een dikke knuffel.
Die dag besefte ik dat het grootste geschenk is de hoop dat een persoon terug kan gaan naar een ander.
