Toen mijn zoon aankondigde dat hij wilde trouwen, kon ik mijn teleurstelling niet verbergen. 
De vrouw die hij had uitgekozen, was totaal niet degene die ik voor hem in gedachten had. Ze had geen universitaire opleiding, haar manier van praten irriteerde me en in mijn ogen leek ze diepgang te missen. Ik kon niet uitleggen wat hij in haar zag.
Ik dacht dat hij na verloop van tijd zou beseffen dat hij een fout had gemaakt. Ik was ervan overtuigd dat het huwelijk niet lang zou duren. 
Maar toen gebeurde er iets onverwachts.
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis vanwege gezondheidsproblemen. Hoewel onze relatie nooit hartelijk was geweest, was het mijn schoondochter die me verraste: ze kwam elke dag bij me langs en zorgde voor me met een toewijding die ik me nooit had kunnen voorstellen. Ze bracht me eten, sprak met de artsen en zorgde ervoor dat het me aan niets ontbrak.
In die tijd begon ik haar met nieuwe ogen te zien. De vrouw over wie ik zo oppervlakkig had geoordeeld, bleek vriendelijk, sterk en buitengewoon genereus te zijn. Voor het eerst schaamde ik me voor mijn vooroordelen.
Nadat ik ontslag had genomen, merkte ik hoezeer mijn zoon ook was veranderd. Verantwoordelijker, volwassener. Hij had een vaste baan gevonden, een huis en een auto gekocht. Nu begreep ik het: het was niet alleen de vrucht van zijn toewijding, maar ook van de stille en constante steun van zijn vrouw, die ik altijd had bekritiseerd.
Naarmate de maanden verstreken, begon ik haar echt te respecteren. Ze was niet alleen een goede moeder of een goede echtgenote. Ze was een sterk persoon, die moeilijkheden zonder klagen het hoofd kon bieden. Zelfs tijdens de zwangerschap bleef ze werken, het huishouden doen en bleef ze altijd aardig tegen me.
Tegenwoordig vraag ik me vaak af: waarom ben ik zo oneerlijk geweest? Waarom heb ik vooroordelen voor me laten spreken?
Ik weet nu dat ons gezin zonder haar niet zou zijn wat het nu is. Ze heeft me geleerd hoe belangrijk het is om verder te kijken dan de schijn en mensen de kans te geven om te laten zien wie ze werkelijk zijn.
Mijn schoondochter is voor mij een voorbeeld van kracht, liefde en toewijding geworden. En ik ben ontzettend dankbaar voor de tweede kans die het leven me heeft gegeven om haar echt te leren kennen.
