In plaats van een donkere, stoffige garage bevond ik me plotseling in een echt thuis. De oude meubels waren netjes gerangschikt, de vloer was schoongemaakt en er lag een gehaakte deken op bed.
Een bosje gedroogde kruiden hing aan de muur, net als in een landhuis. De lucht was gevuld met de geur van pepermunt en lavendel. In de hoek stonden een kaars en een paar oude foto’s. Op die foto’s herkende ik de gast: jong, met kinderen, een man in uniform en een glimlach in haar ogen.
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik voelde verrassing, dankbaarheid… en een vreemde warmte.
Ik liet een dakloze vrouw in mijn garage verblijven. De volgende dag opende ik de deur en was geschokt.
— Sorry als ik over de schreef ben gegaan, — zei ze, terwijl ze een kopje thee vanachter een oude kast tevoorschijn haalde. — Ik hou gewoon niet van chaos. Zelfs als het niet de mijne is.
— Heb jij… dit allemaal op één dag gedaan?
— Ik verveelde me, — glimlachte ze. — En jij gaf me onderdak. Ik wilde je op de een of andere manier bedanken.
Ik liet een dakloze vrouw in mijn garage verblijven. De volgende dag opende ik de deur en was geschokt.
Ik ging op een stoel zitten. Ik was stil. En toen besefte ik: ik had me nooit echt thuis gevoeld in dit huis – totdat zij kwam. En ze bracht orde, niet alleen in de ruimte, maar ook in mij.
