Stella strompelt de trap van het vliegtuig, die haar tas, en liep naar business class. Het was haar eerste vlucht, en ze was erg zenuwachtig, dus veel hoop was in verband met deze reis. Ze nam haar stoel, en een man met de naam Franklin stond naast haar. Hij keek haar aan en zei::
“Het spijt me, maar weet je zeker dat dit je plaats?” Dit is de business class tickets zijn vrij duur.
Stella voelde haar gezicht branden met schaamte, maar ze wilde niet leiden tot problemen.
“Ja, ik kocht mijn kaartje eerder” zei ze zachtjes. “Het is voor mij heel belangrijk.
Franklin keek onzeker naar de stewardess.:
“Kunt u even komen kijken?” Het lijkt mij dat deze plaats moet worden ingenomen door iemand anders.
De stewardess glimlachte en zei::
“De stoel behoort tot deze passagier, alle recht.
Zelfs zo, Franklin bleef, en het gesprek trok de aandacht van de andere passagiers.
Een van de stewardessen benaderd Franklin:
“Laat de passagier te nemen van haar stoel rustig. We willen dat iedereen zich comfortabel voelt.
In het einde, Franklin toegegeven, maar hij was duidelijk geïrriteerd.
Na een korte vlucht, Stella per ongeluk liet haar tas, en Franklin hielp haar pick-up haar dingen.
“Je hebt een erg mooie medaillon,” zei hij, merken de robijn hanger om haar nek. “Is dit iets speciaals?”
“Het is een geschenk van de jongen die ik aan de orde zoals mijn eigen,” antwoordde Stella, met een kleine glimlach. “Hij heeft beloofd dat we zouden elkaar weer ontmoeten op een dag. Vandaag is die dag. Dit medaillon doet me denken aan hem.
Franklin luisterde aandachtig, zijn blik veranderen, is zijn uitdrukking steeds respectvol.
“Het spijt me ik wist niet dat zo meteen,’ zei hij rustig. – Uw verhaal verdient respect.
“Dank u,” Stella zei. “Ik ben van plan om hem te ontmoeten.” We hebben nog niet zien elkaar voor een lange tijd, en deze reis is voor mij heel belangrijk.
Als het vliegtuig is geland, de pilot aangekondigd door de speaker:
– Is er een speciale passagier aan boord-een docent van een weeshuis die opgeheven mij als haar familie. Ze was mijn steun en toeverlaat en steun, en ik riep haar Moeder. Vandaag zullen we eindelijk na een lange tijd.
Na deze woorden, de pilot ingevoerd in de kuip met bloemen, en ze omhelsden elkaar. De passagiers om hen heen toegejuicht en glimlachte.
Dit verhaal herinnert ons eraan dat achter elk gezicht schuilt het leven, de moeilijkheden en vreugde. Soms is het genoeg om aan te tonen begrip en respect voor de andere persoon om de wereld een beetje beter.
