Mijn grootmoeder stierf en het enige wat ze mij in haar testament naliet, was een oude bank. Mijn vader was woedend en zei: “Hij heeft al zijn rijkdom meegenomen naar het graf! Jij bent zijn enige kleinzoon!” Maar ik respecteerde zijn wensen.
Mijn grootmoeder las mij vaak sprookjes voor op de bank en ik luisterde gefascineerd, met een kopje thee in mijn handen. Ik vond het heerlijk om tijd met haar door te brengen – zij begreep mij als geen ander…
Overmand door herinneringen uit mijn jeugd ging ik op de bank zitten, maar ik voelde meteen dat er iets mis was: er drukte een hard, scherp voorwerp tegen mijn rug!
Met enige aarzeling sneed ik de bekleding van de bank weg en er verscheen een groene metalen doos. Er zaten een heleboel documenten in en ook een brief aan mij!
Ik opende het voorzichtig, en mijn hart stond stil.
Dit is wat er stond.⬇️
Toen de tienjarige Kirill de oude bank van zijn onlangs overleden grootmoeder erfde, was hij in eerste instantie verrast. Zijn vader was woedend en kon de erfenis niet accepteren. Hij was verontwaardigd dat de oude vrouw haar hele fortuin mee naar het graf had genomen en haar enige kleinzoon slechts een versleten meubelstuk had nagelaten.
Kirill respecteerde echter de wens van zijn grootmoeder, want de bank zat vol met dierbare herinneringen: hij dacht terug aan de lange avonden waarop hij naar haar luisterde terwijl ze haar sprookjes voorlas, met een kopje thee in zijn handen.
Op een dag, terwijl hij op de bank zat, voelde hij iets hards onder zijn kussen. Nieuwsgierig inspecteerde hij de stof en ontdekte dat er een metalen doos in verborgen zat. Toen hij het opende vond hij verschillende documenten en een brief op zijn naam. Toen Kirill de woorden van zijn grootmoeder las, voelde hij de moed in de schoenen zakken.
Na de dood van haar moeder verslechterde de relatie tussen haar grootmoeder en haar vader. Haar vader beschuldigde de oude vrouw ervan zich met hun leven te bemoeien en gaf hem zelfs aan bij de sociale dienst. Maar Kirill kon zich alleen de onvoorwaardelijke steun van zijn grootmoeder herinneren, en hoe zij altijd over hem waakte. Ondanks de spanningen binnen de familie hoopte de jongen nog steeds dat hij weer contact met zijn vader zou krijgen.
Die dag, terwijl zijn vader verdiept was in de televisie en geen aandacht aan hem schonk, las Kirill verder. De brief van zijn grootmoeder onthulde hem een schokkende waarheid: zijn vader was alleen uit eigenbelang in zijn leven teruggekeerd.
Hij hoopte de erfenis die de oude vrouw had nagelaten in handen te krijgen. Lydia, zijn grootmoeder, vertelde in de brief hoe ze, na de dood van Kirills moeder, ontdekte onder welke omstandigheden haar kleinzoon leefde. Het appartement van de vader was een puinhoop, vol lege flessen en vuile kleren. Kirill werd verwaarloosd en kreeg alleen industrieel voedsel te eten, ondanks het feit dat zijn grootmoeder hem geld stuurde om voor zijn welzijn te zorgen.
Lydia probeerde haar schoonzoon te overtuigen om de ogen van haar schoonzoon te openen, maar hij bagatelliseerde alles en gaf anderen de schuld. Uiteindelijk nam ze een moeilijk besluit: ze moest Kirill uit zijn giftige omgeving halen en hem toevertrouwen aan Denisa en Mikhail, een stel dat hem een stabiel leven wilde bieden.
In de brief smeekte zijn grootmoeder hem om bij hen te blijven en zich niet te laten misleiden door de vriendelijke woorden van zijn vader. Alles wat hij deed, deed hij uit liefde en ter nagedachtenis aan zijn moeder.
Kirill sloot de brief langzaam en met pijn in zijn hart. Nu besefte hij hoe zwaar de beslissing was die hem te wachten stond. Hij keek naar zijn vader, die nog steeds onverschillig stond tegenover zijn aanwezigheid, en klemde de juridische documenten stevig vast. Hij moest een keuze maken die zijn toekomst zou veranderen.
