Toen ik ‘s avonds met weeën op de kraamafdeling aankwam, wachtten mijn man en ik vol spanning op ons vierde kindje. Ons gezin werd al als “uiterst groot” beschouwd.
Onze tweede en derde zoon zijn een tweeling – ook al waren er nooit tweelingen in onze familie geweest. Tijdens mijn volgende zwangerschap was de familiegrap: “Wat als het wéér een tweeling is?”
De grootouders waren erg verrast en moesten in het begin flink helpen. Bij de tweede echo zagen we al of we weer een tweeling verwachtten.
Maar nee – de vierde ‘ninja’ kwam alleen. Uiteindelijk was alles achter de rug. Ik werd ondergebracht in een privékamer, eenpersoonskamer die mijn man en ik vooraf hadden betaald.
Een paar uur later brachten ze me de baby om te voeden. Een paar minuten later kwam de hoofdarts binnen met een bezorgde blik en zei:
— We hebben een klein probleempje…
Vanmorgen is een 18-jarig meisje bevallen van een dochtertje. Ze heeft een afstandsverklaring getekend, een taxi gebeld en het ziekenhuis verlaten.
Ze kon na de bevalling nauwelijks lopen, maar ze wilde geen minuut langer blijven. We moesten haar laten gaan.
De baby is prachtig en gezond. Ik weet hoe graag je een tweeling wilde. Dus ik dacht… misschien wil je deze baby wel?
— We zouden kunnen schrijven dat jij haar op de wereld hebt gezet… — Ik wil gewoon niet dat dit kind in een weeshuis terechtkomt. Wat voor leven is dat voor een baby? Het breekt mijn hart… Natuurlijk, het is illegaal.
Er is een manier om een ​​formele adoptieprocedure te starten, maar die duurt maanden en biedt geen garantie. En tot die tijd verblijft de baby in een weeshuis.
Het is zo triest… Eerlijk gezegd was ik verbijsterd… Ik kende de hoofdverpleegkundige, Ljoedmila Stepanovna, heel goed. Ze was een aardige en vriendelijke vrouw. We hebben zelfs buiten het ziekenhuis gepraat.
Misschien is dat wel de reden dat ze met zo’n ‘glibberig’ aanbod naar mij toe kwam.
