Vijf weken geleden, mijn leven drastisch veranderd – mijn eerste kind werd geboren.
Mijn zoon, met zijn kleine handen en de zachte klanken, werd het centrum van mijn bestaan.
Echter, in aanvulling op mijn overweldigende liefde voor hem, ik werd geconfronteerd met een groeiend probleem: de voortdurende aanwezigheid van mijn moeder-in-law.
Vanaf het moment dat we terug uit het ziekenhuis, besloot ze te verhuizen naar ons huis en bleef in de woonkamer de hele tijd.
Mijn man dacht dat ze was hier om ons te helpen, maar in werkelijkheid, haar aanwezigheid was meer stress dan verlichten.
In plaats van ons leven te gemakkelijker is ze begonnen met het uitnodigen van de verschillende gasten van het huis en ons huis werd een drukke, lawaaierige plaats.
Hoewel ik het gevoel steeds depressief, hield ik stil om het conflict te vermijden, proberen te behouden een schijn van kalmte.
Tussen de voedingen, luiers, en probeert te wiegen de baby om te slapen, ik had niet veel tijd voor mezelf.
Soms uren voorbij voordat ik de tijd had om te eten, en ik voelde me volledig uitgeput.
Mijn moeder-in-law beweerde te koken voor de hele familie, maar in feite niet voorzien in de zorg voor het kind, waardoor alle moeders verantwoordelijkheden voor mij.
Maar iets wat er gisteravond is gebeurd, dat was de laatste druppel.
Na een lange voeding sessie, verliet ik de kinderkamer, in de hoop te vinden een bord eten voor mij overgelaten.
In plaats daarvan, ik zag mijn man en zijn moeder rustig eten hun laatste hap.
Zonder enige sympathie, mijn moeder-in-law zei me dat ze niet had links niets, omdat ze dacht dat ik helemaal geen honger had.
De pijn die ik voelde op dat moment was sterker dan de gebruikelijke honger – ik voelde me volledig genegeerd en alleen in het huis waar ik verwacht om steun te vinden.
Op dit moment geleid tot een hevige ruzie.
Alle spanning die zich had opgebouwd in mij uitgebarsten.
Maar in plaats van het ondersteunen van mij, mijn man aan de zijde van zijn moeder, die mij nog meer het gevoel geïsoleerd.
Bovendien, ondanks alle emotionele onrust, ook hij verwacht me om de afwas te doen, als het hele huishouden was mijn eigen verantwoordelijkheid.
Niet in staat om te staan, maakte ik de impulsieve beslissing-ik pakte mijn spullen en ging naar mijn moeders huis, in de hoop rust.
Omringd door haar liefde en begrip, ik voelde me opgelucht, maar de conflicten bleven.
Mijn man bleef bellen en sms ‘ en mij, waardoor ik me schuldig voelen, mij de schuld te geven voor alle problemen in ons huwelijk.
Hij begreep niet helemaal hoe moeilijk het voor mij was om met zijn moeder door de voortdurende aanwezigheid en zijn eigen onverschilligheid.
In de rust van mijn moeder ‘ s huis, begon ik na te denken over mijn toekomst en mijn zoon.
Ik wist dat ik moeilijke gesprekken en moeilijke beslissingen voor me, maar ik besefte dat het tijd was om mijn stem verheffen en de vraag wat ik verdiende: liefde, respect en steun.
In wanhoop wendde ik mij tot de persoon die ik het minst verwacht – mijn vader-in-law.
Ik had nooit gedacht dat ik zou in staat zijn om hem te vertrouwen, maar ik dacht dat hij misschien de sleutel tot verandering.
Met tranen in mijn ogen vertelde ik hem over alles dat was deprimerend mij.
Tot mijn verbazing, dat hij niet alleen naar mij geluisterd, maar zijn onmiddellijk in actie gekomen.
Minder dan een uur later, kwam hij naar ons huis vastbesloten om een einde te maken aan wat er gebeurde.
“Dit is het einde nu,” zei hij stellig.
Op zoek naar mijn man, hij zei: “Vanaf vandaag zal je de afwas elke nacht.
Uw vrouw heeft hulp nodig, niet in onverschilligheid.”
De man onderbroken, verbijsterd.
Dan is de vader-in-law draaide zich om naar zijn vrouw en zei: niet minder streng: “Het is tijd voor je om naar huis te gaan.
‘Hulp’ is meer moeite dan het waard is.”
Dit gesprek was een keerpunt voor ons hele gezin.
Na dat mijn vader-in-law heeft me uitgenodigd om de tafel en zei: “Laten we ervoor zorgen dat je iets te eten.”
Het was niet alleen een maaltijd – het was een daad van emotionele steun die ik zo hard nodig had.
Vanaf dat moment, alles begon te veranderen.
Mijn man werd meer en meer betrokken bij het huishouden en meer aandacht voor mij en het kind.
Haar moeder-in-law ‘ s bezoeken werd minder frequent en vond plaats in een meer ontspannen sfeer, en toen ze kwam, ze probeerde om zich anders gedragen.
Deze veranderingen waren niet gemakkelijk, maar mijn vader-in-law ‘ s interventie hielp me bij het vinden van de rust en het respect die ik nodig had.
In het einde, de moeilijkheden die leek onoverkomelijk leidde ons naar een sterkere familieband.
