Ja, we kunnen grootouders computers en smartphones kopen en ze laten zien hoe ze hun kleinkinderen ‘live’ op internet kunnen zien en horen, maar ze blijven volhouden dat de enige manier om een gekneusde knie te genezen, is om ze persoonlijk een kus te geven.
“Kijk eens hoe groot mijn kleinzoon is geworden,” laat mijn vriend, die een “verre opa” is, de foto’s op zijn telefoon zien. Hij is op de hoogte van de ontwikkelingen bij zijn kleinzoon, die op een ander continent is geboren: hij zag een video van hoe de baby vanuit het ziekenhuis naar huis werd gebracht, zag via een webcam hoe de baby in de wieg ademde, was ‘aanwezig’ bij de liveviering van de eerste verjaardag van zijn kleinzoon en zond vervolgens zijn eerste woordjes en stapjes uit.
Ik knuffel mijn kleinkind, snuif de heerlijke babygeur op en ben dankbaar voor elk moment dat me nog te wachten staat. Ik moet alle grootoudertrucs gebruiken om hem te laten stoppen met huilen, ik krijg “mijn rug bijna gebroken”, maar ik slaag erin hem te laten lachen terwijl ik hem in mijn armen houd, en ja, ook als ik hem uit zijn stinkende luier mag wassen.
Technologie biedt steeds meer mogelijkheden voor communicatie op afstand op alle gebieden van het leven. Het is geweldig dat je voor een vergadering van anderhalf uur niet langer met drie of vier mensen in het vliegtuig hoeft te stappen (dit heeft niet alleen een financieel maar ook een milieuaspect): iedereen kan in eigen land blijven en de vergadering zo leiden dat je je gesprekspartner kunt horen en zien, alsof je met hem of haar aan dezelfde tafel zit.
Het is voor iedereen een grote vreugde als een kind dat in een andere stad studeert, een grootouder die op het platteland woont of een vader of moeder die in het buitenland werkt, dankzij slimme apparaten tenminste kan deelnemen aan de feestelijke momenten van de familiebijeenkomst.
Vorig jaar kon mijn zoon met Kerstmis niet naar huis komen, zegt een moeder, omdat hij geen verlof kreeg. Het was de eerste Kerstmis die hij alleen in het buitenland doorbracht. Mijn andere zoon liet me zien hoe ik online contact met hem kon maken, zodat we hem konden zien. Op kerstavond zongen we samen kerstliederen en baden we, zoals we altijd deden. Het kwam alleen doordat mijn oude computer zo traag was, dat er een kleine vertraging was en we altijd één lettergreep op hem voor lagen. Verder was het een groot genoegen om me even “thuis” te kunnen voelen. Maar dit jaar mag hij wel naar huis reizen: wat een verschil!
Ja, het is één ding als we op het afgesproken tijdstip achter de computer gaan zitten en weten dat onze afstandelijke partner, kind of kleinkind zijn woorden waarschijnlijk zo kiest om met ons te praten dat hij zich geen zorgen hoeft te maken, maar het is iets heel anders als we zien dat hij ergens mee zit als hij zijn tas in de gang neerzet. Het is één ding om iemand op afstand te troosten en aan te moedigen, maar het is een ander ding om diegene te omhelzen zonder een woord te zeggen.
Vroeger was oma’s kamer herkenbaar, omdat we er regelmatig foto’s van kleinkinderen tegenkwamen. Dankzij technologie kunnen grootouders tegenwoordig via meer dan alleen foto’s contact houden met hun kleinkinderen. Maar grootouders weten precies hoe anders het is als hun kleine kleinkind op hun schoot zit en naar een verhaal luistert! We kunnen onze ervaringen over deze dag zelfs delen in de Szemlélekclub – in levenden lijve, natuurlijk!
