Die dag was de belangrijkste van mijn leven. Ik ben getrouwd met de man waar ik van hou, en al het volk, dat ik van mijn kant. Wat meer betekende voor mij was de aanwezigheid van mijn moeder, de enige ouder die ik altijd had gesteund.
Toen de muziek begon en de tijd kwam om te lopen door het gangpad, gevuld met opwinding en geluk, ik draaide rond, op zoek naar zijn blik. Maar… was het niet.
Ik werd gegrepen door paniek. Met mijn familie en vrienden begon te kijk rond in de kamer, we gingen naar buiten en we bekijken elke hoek. Maar er was geen spoor van haar.
In het voorbijgaan van een van de kamers, ik hoorde een paar geluiden uit. Als iemand om hulp te vragen. Ik voelde dat ik trok het hart.
Ik duwde de deur en door goed te luisteren, realiseerde ik me dat de geluiden afkomstig waren van een grote kast in de hoek. Ik liep er op af en opende de deuren van de blow…
Daar was mijn moeder. In hun ogen was er angst en opluchting tegelijk.
— Oh, darling! — snikte als ze liep uit de duisternis.
Ik kon niet begrijpen wat er aan de hand was. Wie zou zoiets doen?
Het antwoord kwam te snel. Op de drempel was de moeder van mijn toekomstige man.
— Wat was je? Riep ik uit, niet in staat om te geloven wat hij zag.
De vrouw lijkt niet schuldig aan alle. Hij sloeg zijn armen op de borst en op de lippen.
— U mag niet trouwen met mijn zoon, zei hij met een kalme stem, maar stevig. — Ze zijn niet voor elkaar bestemd.
Ik kon niet geloven wat hij hoorde. Het had altijd me opviel koud, maar ik dacht dat dat met de tijd dat ik accepteren. En in plaats daarvan deed dit!
— Het deed verwennen van mijn huwelijk, maar ik heb geen pauze — ik zeide: die de hand van mijn moeder. — Ik hou van je zoon, en hij houdt van mij.
Ik liep uit de kamer en laat haar daar.
Ondanks de schok, de bruiloft werd gehouden. Maar we praten niet meer met de moeder van mijn man. Het was zij die uitgesloten werd van ons leven. En weet je een ding? Zonder dat, al is het nog makkelijker.
Omdat nu alleen zijn we echt wensen voor een gelukkig leven.
