Toen ik 54 werd, besefte ik plotseling dat het tijd was om me weer vrouw te voelen – mooi, begeerd en belangrijk. Mijn man had me verlaten, en hoewel mijn vrienden zeiden dat ik gek was geworden door zo op mannen van mijn leeftijd te letten, kon ik mijn gevoelens niet negeren.
Ik wilde me weer levend voelen, het gevoel hebben dat iemand me nodig had. Ik verdiende het. Het kon niet zo zijn dat leeftijd een belemmering vormde voor geluk en zelfvertrouwen.
Zo begon mijn nieuwe hoofdstuk. Ik begon meer tijd door te brengen in het park, tijdens wandelingen, waar ik mensen ontmoette en gesprekken aanknoopte. En op een dag verscheen Łukasz. We woonden vlakbij, maar we hadden elkaar nog nooit ontmoet.
Ik merkte zijn blik, die steeds warmer werd, en onze gesprekken, die steeds langer werden. Hij was geïnteresseerd in mijn passies en vroeg hoe ik mijn tijd besteedde. Het was prettig. Na verloop van tijd werden onze gesprekken persoonlijker. Ik begon de eerste vonken in mijn hart te voelen. We voelden allebei dat er meer was dan alleen maar vriendschappelijke gesprekken.
Op een dag nodigde Łukasz me uit voor een afspraakje, en ik besloot hem bij mij thuis te ontmoeten. Ik bereidde me zorgvuldig voor:
ik kocht ingrediënten voor een chic diner, stak kaarsen aan en koos mijn mooiste jurk. Ik wilde dat deze avond echt bijzonder en onvergetelijk zou zijn voor ons beiden. Natuurlijk maakte ik me zorgen, maar tegelijkertijd was ik ook opgewonden. Zou dit het moment zijn waarop ik me weer helemaal vrouw zou voelen?
Om zeven uur ‘s avonds, toen ik bij de deur stond, voelde ik een rilling.
De deurbel ging. Ik deed de deur open… en verstijfde. Daar stond Łukasz voor me – geen bloemen, geen cadeaus, geen tekenen van genegenheid. Het was alsof we elkaar toevallig hadden ontmoet.
— Wat, ben je met lege handen gekomen? — vroeg ik, terwijl ik probeerde mijn verbazing en teleurstelling te verbergen.
— Wat is daar zo vreemd aan? We zijn tenslotte geen kinderen meer, — antwoordde hij enigszins verbaasd, alsof er niets bijzonders aan was.
Ik voelde de spanning in me toenemen. Woede nam de overhand en ik kon deze houding niet accepteren. Ik verwachtte nog steeds op zijn minst een klein gebaar van aandacht. Want voor mij betekenen zelfs de kleinste gebaren enorm veel.
— Trouwens — ik glimlachte en besloot mijn gevoelens niet te verbergen. — Tot ziens.
Ik deed de deur recht voor zijn neus dicht. Dat was het moment van de waarheid. Ik was boos, maar tegelijkertijd ook trots op mezelf. Op momenten als deze besef je dat waardigheid het allerbelangrijkste is.
Als een man je niet vanaf het begin als vrouw waardeert en je alleen ziet als een handige gesprekspartner of gewoon een huishoudster in de keuken, dan is zo’n relatie waarschijnlijk onzinnig. Het leven is te kort om genoegen te nemen met minder.
Łukasz liet me niet met rust. Een paar dagen later begonnen er geruchten in de buurt te circuleren dat ik arrogant was en de rest van mijn leven alleen zou blijven.
Maar dat kon me niet schelen. Laat ze maar zeggen wat ze willen. Het is beter om alleen te zijn dan met iemand die niet kan waarderen wat ik te bieden heb.
Misschien ontmoet ik wel iemand die me echt waardeert. Ik kan en wil me niet tevreden stellen met iemand die op de tweede plaats komt in een relatie. Eén ding weet ik zeker: ik verdien iets beters.
