Sofia stond bij het graf van haar vader, niet in staat te geloven wat er was gebeurd. Zijn laatste woorden echoden in haar geheugen: “Je zult een ster worden, Sofia. Ik geloof in je.” Die woorden waren het laatste advies van de persoon die haar dromen altijd had gesteund, ongeacht de obstakels.
Ze voelde haar ogen vullen met tranen. Het verlies was te diep om in één keer te bevatten. Alles wat ze ooit als haar wereld had beschouwd, was ingestort. Haar vader was weg en nu was ze helemaal alleen.
Toch zat er waarheid in zijn woorden: haar leven begon pas.
Sofia kon zichzelf niet toestaan te vergeten dat haar vader geloofde in haar capaciteiten en hoopte op haar succes. Dat geloof was haar enige anker en ze moest de kracht in zichzelf vinden om door te blijven gaan.
De dood van haar vader liet Sofia zonder steun achter. De stiefmoeder bij wie ze woonde na het overlijden van haar moeder bood geen troost. Integendeel, ze gaf Sofia een ultimatum: zoek een baan of verlaat het huis. Ondanks haar verdriet besloot Sofia niet op te geven.
Ze herinnerde zich alle dromen die haar vader in haar hart had geplant. Ze moest haar opleiding voortzetten, wat er ook om haar heen gebeurde. Haar vader zei altijd dat ze zangeres zou worden, en ze geloofde dat hij gelijk had.
Ze liet zich niet in verdriet wegzakken. Stap voor stap nam Sofia beslissingen die haar leven begonnen te veranderen.
Ze moest de persoon worden die ze altijd had willen zijn — voor zichzelf en voor haar vader. Ze besloot haar opleiding voort te zetten ondanks alle obstakels en haar droom om op het podium te staan na te jagen.
Maar met elke dag die voorbijging, werden de dingen moeilijker. Haar stiefmoeder wilde haar niet met rust laten en al snel kwam er een direct bevel: “Je woont hier niet meer. Pak je spullen.” Het was te veel voor Sofia om te verdragen, maar ze kon niet opgeven.
Ze pakte haar spullen en verliet het huis.
Het was moeilijk om aan de toekomst te denken toen de wereld zo verwarrend en koud aanvoelde. De straten waren donker en Sofia zwierf rond zonder een duidelijke bestemming. Ze had niemand om naar toe te gaan. Ze werd geboren in een gezin waar haar ouders allebei ooit wees waren geweest.
Ze had geen familieleden, geen vrienden — niemand om haar te helpen in dit moeilijke moment.
Terwijl ze door de lege straat liep, zag ze in de verte de lichten van het restaurant “Breeze”.
Ze herinnerde zich hoe haar vader deze plek vaak noemde als hij het over zijn vriend had. Op dat moment voelde ze dat ze zichzelf niet kon toestaan om zwak te zijn. Dit was de plek waar haar vader over sprak, en ze besloot om naar binnen te gaan, ondanks haar onzekerheid.
Toen ze het restaurant binnenkwam, begroette een jongeman haar en bood haar hulp aan.
Sofia zei dat ze de eigenaar van het restaurant wilde ontmoeten – Jeremy, over wie haar vader had gesproken. De jongeman liep weg en kwam een paar minuten later terug met een man die er zelfverzekerd en gezaghebbend uitzag, maar met respect en aandacht in zijn ogen.
“Zoek je mij?” vroeg hij.
“Ja. Ik ben Sofia, de dochter van Viktor en Elena. Mijn vader zei dat als ik ooit in een moeilijke situatie terecht zou komen, ik bij jou terecht kon voor hulp,” antwoordde ze, terwijl ze haar stem voelde trillen van emotie.
Laat het me weten als je dit in een meer literaire of dramatische stijl vertaald wilt hebben!
Viktor en Elena? Waarom heeft je vader je niet zelf geholpen?” vroeg Jeremy verbaasd.
“Mijn vader is weg. Hij is een paar dagen geleden overleden,” zei Sofia, nauwelijks in staat om de woorden uit te spreken.
Jeremy luisterde aandachtig naar haar en bood haar zijn troost aan. Hij zei dat hij haar ouders altijd als goede vrienden had beschouwd, en hoewel ze al een tijdje geen contact meer hadden gehad, was hij altijd bereid om te helpen. Hij bood Sofia een plek aan om bij hem te verblijven totdat ze had besloten wat ze daarna wilde doen.
Ze accepteerde zijn aanbod omdat ze niet alleen kon zijn. Jeremy bleef aan haar zijde en steunde haar op alle mogelijke manieren.
Sofia zette haar studie voort en dankzij Jeremy voelde ze zich niet alleen. Ze was vastbesloten om haar droom na te jagen.
Op een dag deed zich een onverwachte situatie voor – de zanger die zou optreden, kwam niet opdagen – en Jeremy stelde voor dat Sofia haar plaats op het podium zou innemen. Ondanks haar twijfels stemde Sofia toe.
Toen ze begon te zingen, verdween plotseling alles om haar heen. De kamer werd stil en mensen bleven staan, geboeid door haar stem. Jeremy zat in de hoek en keek met trots naar het meisje dat hij ooit kende als de dochter van zijn vriend.
Er was iets in haar optreden dat hypnotiserend was, iets magisch dat hem niet losliet. Hij was er zeker van dat haar vader gelijk had gehad – ze was voorbestemd om een ster te worden.
Na die avond begon Sofia’s leven te veranderen. Ze was niet langer alleen. Jeremy werd haar mentor en haar succes op het podium opende nieuwe deuren voor haar. Ze begon in zichzelf te geloven en realiseerde zich dat ze alles kon worden waar ze altijd van had gedroomd.
Sofia gaf niet op en nu wist ze het: de toekomst was van haar.
