Mijn man pakte zijn spullen en vertelde me dat hij met iemand anders ging. Zo’n reactie had hij totaal niet verwacht.
Op mijn 56e was ik helemaal alleen. Mijn kinderen leidden allang hun eigen leven. En mijn man? Onlangs vertelde hij mij dat hij een relatie had met iemand anders.
Mijn hele leven werd ik om vijf uur ‘s ochtends wakker, maakte het ontbijt klaar, stuurde de kinderen naar school, haastte me naar mijn werk en ‘s avonds, bijna krachteloos, waste, ruimde en streek ik. En wat bleef er uiteindelijk voor mij over?
“Ik heb er lang over nagedacht,” zei mijn man terwijl hij zijn spullen zorgvuldig in een koffer pakte. – Al die jaren heb ik de liefde gemist… Nu begrijp ik dat ik de verloren tijd moet inhalen.
In plaats van te huilen en een scène te schoppen, deed ik iets wat niet alleen mijn man choqueerde, maar hem ook om vergiffenis deed smeeken. Maar ik ben niet meer zo naïef.
Ons verhaal begon zoals dat van vele anderen: huwelijk, kinderen, zorgen, moeilijkheden. Ik werd om vijf uur ‘s ochtends wakker, maakte ontbijt, bracht de kinderen naar school, haastte me naar het werk en kwam dan weer terug om ze op te halen, ze naar activiteiten te brengen en ze te helpen met hun huiswerk.
‘s Avonds, bijna krachteloos, waste, ruimde en streek ik. Elke dag herhaalde het zich als een vastgelopen plaat.
En mijn man? Eerst bleef hij lang op zijn werk, daarna waren er de ‘zakenreizen’ en daarna verdween hij de hele nacht.
En nu pakte hij zijn koffer.
– Kan ik u helpen? – vroeg ik hem glimlachend.
Hij bleef staan en keek mij verward aan.
– Wat? Waar zijn de tranen? Het schandaal? Laat je mij zomaar gaan?
Glimlachen.
– En wat zou mij tegenhouden? Wij leven al een hele tijd als buren. Geen respect, geen warmte.
Mijn man pakte zijn spullen en vertelde me dat hij met iemand anders ging. Zo’n reactie had hij helemaal niet verwacht.
Hij snorde:
– Geen ondersteuning? Ik laat je alles na wat ik heb verdiend!
Ik zuchtte.
– Ja hoor, dat is zeker. Het appartement is van mij, de auto is van mij. Dus, lieverd, ga je gang, ga met God!
Toen de deur achter hem dichtviel, voelde ik een pijnscheut, maar niet van verdriet, nee. Het was meer het besef van hoeveel jaren ik een leven had geleid dat niet het mijne was.
Maar ik gaf niet toe aan verdriet. Ik kocht kleren die ik voorheen ‘ongepast voor een getrouwde vrouw’ vond. Voor het eerst in jaren ging ik naar de kapper, veranderde mijn kapsel en kreeg een manicure. Ik deed rode lippenstift op en glimlachte naar mijn spiegelbeeld.
– Valentina Borisovna, je lijkt te bloeien! – merkte de buurman op. – Misschien is het de liefde die je vleugels geeft?
– Oh, liever zijn afwezigheid! – antwoordde ik lachend.
Maar net toen ik begon te genieten van dit nieuwe leven, werd er op de deur geklopt.
– Doe open! Mijn sleutel werkt niet!
Mijn man had zijn spullen gepakt en vertelde me dat hij met iemand anders ging. Zo’n reactie had hij helemaal niet verwacht.
“Natuurlijk werkt het niet,” antwoordde ik zonder de deur te openen. – Ik heb het slot vervangen.
– Doe open. Ik besefte dat ik het mis had. Jij bent de enige van wie ik hou.
Ik legde mijn voorhoofd tegen de deur en glimlachte.
– Misschien heb je gewoon nergens meer heen te gaan?
Er viel een stilte achter de deur. Dan klinken er doffe voetstappen van de trap.
Wat naïef. Dacht hij dat ik op hem zou wachten? Nee lieverd. Nu heb ik mijn leven. En in dit leven voel ik mij goed.
