Ik was altijd een toegewijde en loyale werknemer geweest en ik dacht dat ik een goede relatie had met Greg, mijn baas. Hij was streng, maar eerlijk. Veeleisend, maar hij luisterde.
Jaren gingen voorbij, ik werkte hard, maakte overuren om mijn waarde te bewijzen. Ik dacht dat ik mijn plek in het bedrijf had verdiend.
Toen Greg mij op een middag naar zijn kantoor riep, dacht ik dat het een routinevergadering was.
Maar die dag veranderde mijn leven.
— Lena, — begon hij zonder mij in de ogen te kijken, — het spijt me, maar we moeten je laten gaan.
Voor een moment was ik helemaal leeg in mijn hoofd.
— Wat? Waarom? — stamelde ik, verward en ongelovig.
— Sorry, Lena. Er is gewoon geen budget meer voor jouw functie, — legde hij uit, terwijl hij mijn blik ontweek. — Niets persoonlijks, het is gewoon zaken. Je krijgt een ontslagvergoeding, HR zal de details uitleggen.
Ik kon niet begrijpen wat hij zei. Hoe kon alles zo plotseling veranderen? Ik had net een belangrijk project afgerond, uitstekende recensies gekregen en mijn best gedaan voor het team. Er was geen waarschuwing, geen teken dat mijn baan op het spel stond.
— Weet je het zeker? — vroeg ik met trillende stem. — Ik heb zo hard gewerkt voor dit bedrijf. Waarom nu?
Greg zuchtte, duidelijk ongemakkelijk.
— Het is niet mijn beslissing, Lena. Het is de beslissing van het bedrijf. Het spijt me, maar ik kan niets doen.
Ik pakte mijn spullen in, mijn hoofd draaide. Toen ik zijn kantoor voor de laatste keer verliet, probeerde ik het gevoel van verraad te onderdrukken, maar het was te sterk. Ik had alles gegeven voor deze baan, en nu had ik niets meer over.
De volgende ochtend werd ik wakker met een bericht dat mijn bloed deed stollen.
“Ontmoet me. Ik moet je de waarheid vertellen. — Sarah.”
Het bericht was van Sarah, Gregs vrouw. Ik had haar al jaren niet meer gesproken en ik wist niet eens dat ze mijn nummer had.
Mijn hart begon te racen. Wat wilde ze? Waarom had ze nu, na dit alles, contact met me opgenomen?
Aarzelend, maar uiteindelijk stemde ik in met de vergadering. Misschien was er iets dat ik moest weten dat verborgen was gebleven.
We ontmoetten elkaar in een klein café in het centrum. Toen ik aankwam, zat Sarah al aan een tafeltje, haar handen in elkaar gevouwen. Ze was veranderd — ze zag er ouder uit, vermoeider — maar haar blik straalde een ongewone intensiteit uit.
— Lena, — sprak ze zachtjes, serieus. — Dank je wel dat je gekomen bent. Ik weet dat dit vreemd is.
Ik knikte, niet wetend wat ik moest zeggen.
— Waarom wilde je mij zien? Wat is er gebeurd?
Sarah haalde diep adem, keek even naar het raam en keek toen weer naar mij.
— Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen… maar ik denk dat je het recht hebt om de waarheid te weten. Greg heeft je niet ontslagen vanwege het budget, Lena. Dat was een leugen.
Ik keek op, verbijsterd, en staarde haar aan.
— Wat bedoel je? Hij zei dat het bedrijf geen geld had.
Sarah klemde haar lippen op elkaar en haar stem trilde.
— Dat is het niet, — bekende ze. — Hij heeft je ontslagen vanwege mij.
Ik knipperde met mijn ogen en probeerde het te verwerken.
— Vanwege jou? Wat bedoel je?
Schuldgevoel weerspiegelde in haar ogen.
— Greg en ik… ons huwelijk is al maanden aan het afbrokkelen. We hadden constant ruzie, en hij… — Sarah aarzelde, maar sloeg toen haar blik neer. — Hij had een affaire.
Mijn hart stond stil.
— Heeft Greg je bedrogen?
Ze knikte, met tranen in haar ogen.
— Ja. Maar niet met zomaar iemand. Met jou.
Het voelde alsof ik een stomp in mijn maag kreeg. Ik kon nauwelijks ademen.
— Wat? Ik—
— Ik weet het, — onderbrak ze me, terwijl ze een traantje wegpinkte. — Maar Greg dacht dat het waar was. Hij was geobsedeerd door jou, Lena. Hij wilde je al maanden. Hij had eerder geprobeerd je te ontslaan, maar dat lukte niet. Daarom is hij de laatste tijd afstandelijk, daarom heeft hij niet met je gesproken op vergaderingen. Hij probeerde afstand van je te nemen, om zichzelf ervan te overtuigen dat hij niets voelde.
Het voelde alsof de wereld om mij heen uit elkaar viel.
— En het werkte niet, — vervolgde Sarah. — De avond voor je ontslag hadden we een enorme ruzie. Ik heb alles uitgezocht en hij bekende. Ik vertelde hem dat ik zo niet verder kon en dat hij moest kiezen tussen mij en jou. Dus ontsloeg hij je. Hij dacht dat als jij verdween, hij ons huwelijk kon redden.
Ik zat daar in complete shock. In mijn ergste nachtmerries had ik dit nooit kunnen bedenken.
— Het spijt me zo, Lena, — zei Sarah oprecht. — Ik wilde niet dat je hierin meegesleurd zou worden. Ik wist niet hoe ik het moest oplossen, maar ik wilde niet dat je zou boeten voor Gregs fouten. Ik wilde je alleen de waarheid laten weten.
Ik kon het niet verwerken. Mijn gedachten draaiden, mijn hart was zwaar.
— Ik weet niet wat ik moet zeggen, — fluisterde ik uiteindelijk.
Sarah pakte mijn hand.
— Ik verwacht niet dat je vergeeft. Ik wilde je alleen laten weten dat het niet jouw schuld is.
Ik knikte langzaam, nog steeds in shock.
— Bedankt dat je het me vertelt. Ik weet niet wat ik nu ga doen, maar ik weet tenminste de waarheid.
Sarah glimlachte droevig.
— Zorg goed voor jezelf, Lena. Ik hoop dat je vrede vindt in deze chaos.
Toen ik het café verliet, voelde ik het gewicht van de waarheid op mijn schouders drukken.
Mijn carrière, mijn vertrouwen in Greg, mijn zelfbeeld: alles lag in puin.
Maar ik kende tenminste de waarheid.
En de waarheid, hoe pijnlijk ook, was de eerste stap in het heropbouwen van mijn leven.
