Ik heb mezelf altijd als gelukkig in het leven beschouwd. Ik heb al twee jaar een relatie met het meest geweldige meisje ter wereld. Ze is aardig, gevoelig en heeft een zeldzame eigenschap die ik het meest waardeer: eerlijkheid.
We wonen samen in mijn appartement, we werken allebei en we proberen de romantiek niet te vergeten: diners bij kaarslicht, wandelingen in het park, bloemen zomaar. Ik dacht dat alles perfect was, maar de laatste tijd is zijn gedrag veranderd.
Ze ging vaker met haar vriendin op stap, ze vermeed gesprekken en wat mij het meest zorgen baarde, was dat ze me bijna niet meer in de ogen keek. Vroeger gaf ze me altijd een knuffel als ik thuiskwam van mijn werk, maar nu liep ze zomaar langs me heen alsof er iets was dat haar dwarszat.
Op een dag, op onze gezamenlijke vrije dag, zei ze plotseling: “Ik heb een afspraak met een vriendin in een café. Ik ben om acht uur terug. Je hoeft niet op mij te wachten.
Zijn woorden klonken koud, alsof er een onzichtbare muur tussen ons was ontstaan. Maar ik wilde geen scène maken. In plaats daarvan besloot ik een heerlijk diner voor ons tweetjes te bereiden.
Het was al acht uur en hij was nog steeds niet terug. Ik begon me zorgen te maken en belde haar. Ze antwoordde bijna onmiddellijk: “Ik ben zo terug, maak je geen zorgen.”
“Oké, ik hou van je,” zei ik terwijl ik terug naar de keuken liep.
Maar toen gebeurde er iets wat ik totaal niet verwacht had. Ze hing niet op. Ik hoorde zijn stem door de luidspreker.
—Ik durf hem dat niet te vertellen. Wat als hij mij verlaat? —zei hij tegen iemand met trillende stem.
Aan de andere kant van de lijn antwoordde de stem van haar vriendin: “Ben je gek?” Een kind heeft een vader nodig!
—Maar we zijn nu al twee jaar samen en hij heeft nog niet eens over trouwen gesproken. Stel dat hij erachter komt dat ik zwanger ben. Zou hij dan in paniek raken en weggaan?
Ik stopte. Mijn hart begon sneller te kloppen. Zwanger? Kind?
Toen ik weer bij zinnen kwam, twijfelde ik niet meer. Ik hou van haar en dat moet ze weten. Ik liet alles vallen en rende naar de dichtstbijzijnde juwelierszaak.
Toen ze terugkwam, stond ik al bij de deur op haar te wachten. Op haar knieën, met een ring en een boeket bloemen.
– Wil je met mij trouwen? —zei ik, terwijl ik mijn emoties nauwelijks kon bedwingen.
Haar ogen vulden zich met tranen. Ze knikte en begon toen in mijn armen te huilen.
Inmiddels zijn we getrouwd, hebben een zoontje en zijn we op komst voor een tweede kindje. Ik denk nog vaak met een glimlach terug aan die nacht, omdat ik besef dat het lot ons soms dwingt om gedurfde beslissingen te nemen, zelfs als we er nog niet klaar voor zijn.
