Een man verhindert dat zijn bejaarde, arme moeder haar pasgeboren kleinzoon ontmoet, ook al heeft ze uren gelopen om hem te bereiken. Dit is wat ik deed.
Amelia, een bejaarde moeder, wilde haar pasgeboren kleinzoon dolgraag ontmoeten. Toen haar zoon Mark weigerde haar op te halen, besloot ze, ondanks haar gevorderde leeftijd en het feit dat ze een looprek gebruikte, naar hem toe te lopen. De lange reis duurde uren, maar Amelia zette door, in de hoop eindelijk het kind te ontmoeten waar ze zo naar verlangde. Maar toen ze bij het huis van haar zoon aankwam, hield hij haar tegen en gebeurde er iets schokkends.
Mark had haar via de telefoon uitgelegd dat hij het te druk had met boodschappen doen voor zijn vrouw Camilla en de gasten die zouden arriveren. Hij beloofde haar dat ze een andere keer een afspraak zouden maken om haar kleinzoon te ontmoeten. Amelia begreep de situatie wel, maar bleef aandringen. Mark bleef echter onvermurwbaar en beëindigde snel het gesprek. De gedachte om naar haar huis te lopen begon in Amelia’s hoofd te sluipen. Ook al was het moeilijk, ze was vastberaden.
Hij pakte zijn rollator, pakte een tas met een paar spullen en ging op pad. De reis verliep langzaam en vermoeiend, maar na verschillende pauzes en uren lopen, kwam Amelia eindelijk aan bij het huis van haar zoon. Ze hoopte Mark en zijn neefje te zien, maar hij reageerde op een verrassende en schokkende manier.
Mark keek haar aan, zichtbaar overstuur, en vroeg wat ze daar deed, zonder haar zelfs maar uit te nodigen om binnen te komen. Hij wees haar botweg af en vertelde haar dat ze niet kon komen. Hij zei dat hij haar had gezegd een andere keer terug te komen. Amelia, uitgeput van de lange wandeling, probeerde het hem uit te leggen, maar Mark duwde haar plotseling weg en beval haar weg te gaan, ongeacht haar toestand. Hij sloeg de deur voor haar neus dicht.
Overmand door verdriet en droefheid besloot ze niet aan te dringen. Voordat hij vertrok, liet hij een pakketje bij de deur achter, in de hoop dat Mark het later zou vinden. Op de terugweg had Amelia geluk: een buurman zag haar en bracht haar naar huis. Ze was uitgeput, haar benen waren gezwollen en pijnlijk. Na wat rust en aandacht bleef Amelia op de bank zitten, niet in staat om op te staan.
Ondertussen was Mark druk bezig met de gasten. Maar toen hij over de situatie nadacht, voelde hij zich overweldigd door schuldgevoelens. Toen hij het pakketje ontdekte dat zijn moeder had achtergelaten, las hij een briefje waarop simpelweg stond: ‘Van oma.’ Toen hij de tas opende, zag hij het speelgoed uit zijn jeugd, dat ondanks de eenvoud ervan een grote sentimentele waarde voor hem had. Deze ontdekking bezorgde haar tranen in de ogen.
Zijn vrouw Camilla zag zijn wanhoop en begon zich zorgen te maken. Mark bekende haar wat hij had gedaan: hij schaamde zich voor zijn bescheiden verleden en had afstand genomen van zijn familie om een luxueuzer leven te kunnen leiden. Hij voelde zich vreselijk dat hij zich zo tegenover zijn moeder had gedragen. Nadat Camilla hem had getroost, besloot Mark naar Amelia te gaan en zijn excuses aan te bieden.
Toen hij thuiskwam, vond hij haar op de bank, met gezwollen benen. Hij liep voorzichtig naar haar toe, maakte haar wakker en hielp haar overeind. Hij nam haar mee naar zijn kamer, verzorgde haar benen en verontschuldigde zich oprecht voor zijn gedrag. Amelia was ontroerd en vergaf hem, ook al begreep ze dat hij zich schaamde voor zijn verleden. Na hun gesprek brachten ze nog wat tijd samen door en de volgende dag ging Mark eindelijk met zijn moeder mee naar haar huis om haar kleinzoon te ontmoeten.
Camilla, geraakt door de situatie, bood ook haar excuses aan. Het gezin had een geweldige tijd samen en Mark stelde voor dat zijn moeder bij hen zou komen wonen, zodat ze nooit meer alleen zou zijn.
