Twee jaar na de dood van mijn vrouw trouwde ik opnieuw, in de hoop een nieuw leven te beginnen met een nieuw gezin. Ik was echter geschokt toen mijn vijfjarige dochter op een dag zachtjes zei: “Papa, een nieuwe moeder is compleet anders als je er niet meer bent.” Dit riep vragen op in mijn hoofd waar ik geen antwoord op kon vinden.
Nadat ik Sarah was verloren, dacht ik dat ik nooit meer zou kunnen liefhebben. Lange tijd voelde ik een leegte die alles om me heen overschaduwde. Amelia’s geduld en heldere blik begonnen mijn hart echter te vullen met hoop.
Ik besloot opnieuw te trouwen, in de hoop een gelukkig gezin te stichten voor mijzelf en Sofia.
Het was niet alleen belangrijk voor mij, maar ook voor Sofia om Amelia te accepteren. Gezien het feit dat de afgelopen twee jaar een echte test voor ons waren geweest, was ik verrast hoe snel Sofia verliefd werd op Amelia.
Toen we elkaar in het park ontmoetten, wilde Sofia niet van de schommel af en zei: “Nog vijf minuten, pap.” Toen kwam Amelia naar haar toe en zei iets dat haar humeur meteen veranderde: “Als je hoger schommelt, kun je de wolken aanraken.” Sofia’s ogen lichtten op en ze vroeg ongelovig: “Echt waar?” Amelia antwoordde: “Ja, dat dacht ik ook toen ik jouw leeftijd had.” En ze stelde voor: “Wil je dat ik je push?” Het voelde allemaal zo natuurlijk dat toen Amelia voorstelde om in het huis te gaan wonen dat ze had geërfd, ik voelde dat het de juiste zet was.
Hoge plafonds, elegante houten details, gezelligheid – dit huis zou ons echte thuis worden. Toen Sofia haar nieuwe kamer zag, zag ik geluk op haar gezicht en kon ik niet anders dan glimlachen.
“Dit is de kamer van een echte prinses!” riep ze uit, terwijl ze zich omdraaide. “Mag ik de muren paars verven?” vroeg ze. “Je moet het Amelia vragen, het is haar huis,” antwoordde ik. “Het is nu ons thuis,” zei Amelia, terwijl ze mijn hand pakte. “En paars is een geweldig idee, laten we samen de kleur kiezen.” Toen moest ik een week weg voor zaken en ik maakte me zorgen over het achterlaten van mijn geliefden. Amelia probeerde me te kalmeren en zei:
“Alles komt goed, we zullen tijd doorbrengen met Sofia als meisjes.” Ik boog naar haar toe en kuste Sofia op haar voorhoofd, en ze voegde eraan toe dat ze me zou missen. Alles leek goed, maar toen ik terugkwam, omhelsde Sofia me stevig.
Haar kleine lichaam trilde toen ze zei: “Papa, nieuwe mama is niet zo als je weg bent.” Deze woorden maakten me ongemakkelijk. Ik vroeg: “Wat bedoel je?” Sofia vertelde me dat Amelia streng kan zijn en haar haar kamer laat opruimen, haar geen snoepjes geeft, zelfs als ze zich goed gedraagt.
Sofia begon in mijn armen te huilen, en dat zette me aan het denken. Zelfs voordat ik wegging, merkte ik dat Amelia vaak tijd doorbracht op zolder, maar ik besteedde er niet veel aandacht aan, omdat ik het gewoon als huishoudelijk werk beschouwde. Maar nu was alles anders.
Die nacht spookte door mijn hoofd. Liggend in bed naast Amelia, vroeg ik me af of ik een fout had gemaakt door iemand in ons leven toe te laten die mijn kind kwaad kon doen. Ik herinnerde me dat ik Sarah had beloofd dat ik Sofia zou beschermen en haar de liefde zou geven die ze nodig had. Ik wachtte even tot Amelia stiekem uit bed stapte en ik volgde haar.
Ze deed de deur naar de zolder open en ging naar binnen, en ik keek haar vanaf de trap na. Toen het slot klikte, haastte ik me meteen naar boven.
Toen ik de deur opende en zag wat er gebeurde, werden mijn ogen wijd van verbazing. De zolder was een echte ruimte voor Sofia geworden: een knus plekje met kussens, planken vol boeken, tekenmateriaal en fonkelende lichtjes aan het plafond. Het was prachtig. Amelia verstijfde toen ze mij zag. “Ik wilde alles afmaken voordat ik je dit liet zien,” zei ze verlegen. “Ik wilde dat het een verrassing voor Sofia zou zijn.”
Ik voelde een innerlijke onrust, hoewel de kamer er prachtig uitzag. “Amelia, het is prachtig, maar Sofia zei dat je te streng was, je dwong haar om schoon te maken, je gaf haar geen snoepjes.” Amelia liet haar schouders zakken en antwoordde zachtjes: “Ik dacht dat ik haar onafhankelijkheid leerde.”
“Ik probeer geen perfecte moeder te zijn. Ik wil gewoon dichtbij zijn. Ik heb haar geen snoep gegeven omdat ik denk dat het slecht voor haar gezondheid zou zijn,” zei ze. De volgende avond, toen Sofia en ik terugkwamen op de zolderkamer, verontschuldigde Amelia zich voor haar strengheid en beloofde dat alles nu anders zou zijn. Sofia accepteerde de veranderingen met plezier en bedankte Amelia, en ik voelde dat ons gezinsgeluk weer veilig was.
