Mijn man en ik zijn eenvoudige mensen, we hebben ons hele leven op het platteland gewoond. Onze zoon verhuisde daarentegen naar de stad, waar hij een meisje ontmoette en met haar trouwde. Mijn schoondochter is onlangs 30 geworden. Mijn zoon vertelde ons vooraf dat het feest in een duur restaurant zou plaatsvinden en vertelde ons discreet dat alle gasten geld als cadeau zouden geven. Mijn man en ik moesten geld lenen van buren en dit aan ons eigen spaargeld toevoegen. De dag van het feest is aangebroken. We gaven het bruidspaar een envelop met geld en gingen aan tafel zitten. Maar er stond geen normaal eten op tafel, alleen maar sushi van zeevruchten en wat andere dingen die in het water dreven.
We hebben de hele middag hongerig rondgelopen en op het einde gaf de moed me de moed niet meer: ik moest iets doen waar ik absoluut geen spijt van heb…
Mijn man en ik zijn eenvoudige mensen, gewend aan het leven op het platteland, omringd door de geur van vers hooi en het gezang van vogels. Ons leven is altijd verbonden geweest met het land, met werken op het land en lange middagen bij het vuur. We hebben een geweldige zoon grootgebracht, een slimme en goede jongen. Hij haalde altijd uitstekende cijfers op school en wij deden er alles aan om ervoor te zorgen dat hij goed onderwijs kreeg. Toen hij naar de stad verhuisde om te studeren, waren we bezorgd, maar ook heel trots op hem.
Al snel vond ze een baan, ontmoette haar zielsverwant, mijn schoondochter, en samen begonnen ze aan hun leven. Ze kregen een zoontje, die nu twee jaar oud is. De tijd vliegt en we zien elkaar niet zo vaak als we zouden willen. Onlangs nodigde mijn zoon ons uit voor een feestje ter ere van de 30e verjaardag van mijn schoondochter. Hij maakte ons vriendelijk duidelijk dat het cadeau in contanten moest worden gegeven. Omdat we niet met lege handen konden komen, moesten we onze buren om een lening vragen en onze spaargelden gebruiken om het dak van ons huis te repareren. We hebben een behoorlijk bedrag opgehaald en daar hebben we geen spijt van, want het was een belangrijke gebeurtenis. De verjaardag werd gevierd in een luxueus restaurant, zoals nooit tevoren. Alles leek nieuw en verrassend voor ons: het elegante interieur, de obers met witte handschoenen, de luide muziek. Er stond een cadeautafel in het midden van de kamer en daar zette ik onze tas neer.
Wat mij echter verbaasde, was dat er op het feestje niet het soort eten werd geserveerd dat je normaal gesproken op dit soort evenementen aantreft, namelijk iets warms en zelfgemaakts. In plaats van de traditionele gerechten waren er sushi met zeevruchten en andere vreemde gerechten die op het water leken te drijven. Mijn man en ik probeerden ons ongemak te verbergen en bleven stil. Er was weinig te eten en we voelden ons er niet op ons gemak, als vreemden tussen al die ‘moderne gerechten’. We hebben de hele middag weerstand geboden en niets over onze honger gezegd. Het leek ons namelijk niet gepast om op zo’n plek te klagen. Toen het feest bijna afgelopen was, liep ik naar de cadeautafel, keek om me heen en haalde de helft van het geld uit onze envelop. Het kan me niet schelen of iemand boos wordt. Ze boden ons niet eens een fatsoenlijke maaltijd aan en we hadden het geld gespaard voor het dak van ons huis. Ik hoop dat ik het juiste heb gedaan.
