Wanneer heb jij voor het laatst iets aardigs gedaan voor een volslagen vreemde?
Als je denkt dat deze vraag onzin is en dat je je geen zorgen hoeft te maken over het feit dat je er voor iemand moet zijn die je niet eens kent, bedenk dan dat goed doen altijd loont.
Vriendelijk zijn tegen mensen, zelfs tegen willekeurige mensen die je elke dag tegenkomt, kan een grotere impact op hun leven hebben dan je je ooit kunt voorstellen.
Bovendien weet je nooit welke van die vreemden bij je blijven en een belangrijk deel van je leven worden.
Het verhaal, dat Briana Hefley Shepard op de Facebookpagina Love What Matters plaatste, gaat over de onwaarschijnlijke vriendschap
tussen een klein meisje genaamd Rio en de treinconducteurs die ongeduldig stonden te wachten tot deze jonge dame hen vanuit hun grote raam zou begroeten.
Dit verhaal zal je hart doen smelten. Zorg dat je het verhaal tot het einde leest.
“Ongeveer drie jaar geleden is onze operatie verhuisd naar de nieuwe locatie. Het ligt direct aan de spoorrails, wat betekent dat we op de eerste rij zitten en alle locomotiefactie kunnen bekijken.
Het duurde niet lang voordat de gastheren merkten dat Rio naar hen zwaaide, en ze beantwoordden die groeten. Na verloop van tijd werd het hun ritueel.
Ze floten, ze rende naar het raam, ze openden hun ramen en iedereen zei “hallo” en lachte van oor tot oor. Ik liet bijna elke keer tranen.”
“Een paar weken geleden ging Rio naar school.
Haar overgang naar de dagschool was voor mij een grotere klap dan ik had verwacht. Maar de eerste dag dat de trein voorbijreed en zij er niet was, was de klap nog groter.
Ze bliezen op hun fluitjes, ze openden hun ramen, maar ik was de enige die daar huilde en zwakjes zwaaide. De volgende dag maakte ik een teken.
Ik schreef gewoon: “Hij kwam naar school.” Ik hoorde het fluitsignaal, rende naar het raam en hield mijn bord omhoog. Dat gebeurde drie weken geleden.”
“Oh, ik heb gehuild.”
“Vanmorgen, bijna een paar minuten nadat ik de winkel binnenkwam, klopte er iemand op de deur. Het was een man in een felgeel t-shirt en oordopjes bungelend.
Ik dacht dat hij een bouwvakker was die over de bouw wilde praten, want dat is wat we hier doen. Ik had het mis. Hij was daar om te vragen naar het kleine meisje met blond haar dat naar de treinen zwaaide.
Zij was een van de gastvrouwen en iedereen vroeg zich af wat er met haar gebeurd was.
Vandaag hadden ze een korte trein, dus ze stopten verderop langs de sporen, kwamen naar ons gebouw en klopten op onze deur. Oh, ik huilde.
Ze hadden mijn bord gezien, maar konden niet verstaan wat erop stond. Ze gingen ervan uit dat hij naar school was gegaan, maar ze moesten het zeker weten.
Hij zei dat zijn begroetingen hun dag goed maakten. Ze deelden deze momenten drie jaar lang.”
“Ze willen iets voor haar doen, ze mist hem. Ze vroeg of ze haar iets konden sturen, waarop ik zei: natuurlijk! Ze sturen haar over een paar weken een verjaardagscadeau.
Het was magisch om getuige te zijn van hun onconventionele vriendschap de afgelopen jaren. De wetenschap dat het hen net zo heeft geraakt als ons, vervult me met liefde en hoop.
Het bezoek van vandaag en hun voortdurende vriendelijkheid naar Rio heeft mijn geloof in goedheid en menselijkheid bevestigd. Dit zijn momenten die we voor altijd zullen herinneren.”
