Elke dag heb ik het gevoel dat zorgen en verantwoordelijkheden me wegnemen. Ik ben 44 jaar oud, heb drie kinderen en een vaste baan. Elke avond is een gevecht tegen de klok: koken, schoonmaken, de kinderen helpen met hun huiswerk. Dit alles vergt aandacht, energie en geduld. Toen mijn kinderen jonger waren, hielp mijn moeder me altijd.
Ze vond het heerlijk om voor ze te zorgen, ze genoot van hun gezelschap. Ik kon even uitrusten en ze nam een deel van de klusjes over. Maar na verloop van tijd veranderden er veel dingen. Toen mijn jongste dochter 12 werd, begon mijn moeder steeds minder te helpen. Ze begon me vaker te bellen, maar niet om me te steunen, maar gewoon om over kleine dingen te praten.
Ze realiseerde zich niet hoe erg dit me stoorde, vooral toen ik moeite had om tijd voor mezelf te vinden. Op een dag kon ik het niet meer aan. Mijn moeder belde me toen ik bijna uitgeput was en vroeg me om meteen naar haar toe te komen. Ik was helemaal uitgeput, ik kon niet naar haar luisteren, dus schreeuwde ik: “Mam, stop met me elke dag te bellen! Ik kan toch niet alles doen! Ik kan niet komen, bel me niet meer!” Daarna zweeg ze. Drie dagen lang – geen enkele oproep.
Maar in plaats van opluchting voelde ik me ongemakkelijk. Waarom belt ze niet? Is er iets mis? Ik besloot naar haar huis te gaan. Toen ik aankwam, waren de deuren op slot. Ik klopte, maar niemand deed open. Ik had een slecht voorgevoel. Ik pakte de sleutel en ging naar binnen. Mijn moeder lag op bed. Eerst dacht ik dat ze gewoon sliep, maar toen realiseerde ik me dat er iets mis was. Haar gezicht was kalm, alsof het de gebruikelijke emoties miste.
Ik liep dichterbij, riep haar, maar er kwam geen antwoord. “Mam?” – fluisterde ik nauwelijks. Stilte. Ik kon niet ademen van angst. Ik ging naar haar toe en begreep dat ze was vertrokken. Op dat moment stopte de wereld. Ik stond daar, niet in staat te geloven wat er was gebeurd.
Op de tafel naast haar stond een doos met een nieuwe telefoon. “Die moet ze voor me gekocht hebben,” dacht ik. Misschien had ze me twee dagen geleden geprobeerd te bellen om te vertellen dat ze een cadeau had gekocht. Maar dat had ik niet begrepen. Hoe kon ik zo druk zijn? Waarom kwam ik niet eerder?
Waarom hoorde ik haar niet roepen? Waarom dacht ik altijd dat ik later genoeg tijd zou hebben? Nu is het te laat. En deze pijn zal me nooit verlaten. Nooit!
