Mijn man en ik hebben 35 jaar samen doorgebracht. Ik ben nu 55 jaar oud, en hij is 57. In die tijd hebben we samen drie kinderen grootgebracht: een geweldige zoon en twee prachtige dochters. Van buitenaf leek ons huwelijk het voorbeeld van een ideale familie, iedereen dacht dat alles in orde was. Maar in werkelijkheid was de situatie heel anders, en lange tijd wilde ik dat niet onder ogen zien.
Mijn man heeft bijna nooit gewerkt. Af en toe verdiende hij wat bij als monteur bij een vriend, maar dat was zeldzaam. De rest van de tijd bracht hij door voor de televisie, klagend over het leven. Hij had ruzie met iedereen, was jaloers op de buren die een nieuwe auto hadden, en bekritiseerde constant mij en het huishouden vanwege de rommel. Die constante opmerkingen werden ondragelijk voor mij, maar na verloop van tijd raakte ik eraan gewend en begon ik ze zelfs niet meer serieus te nemen. Ik merkte niet hoe deze situatie me van binnen kapotmaakte.
Toen mijn man naar een andere vrouw vertrok, was dat een schok voor mij. Ze was veel jonger dan ik, niet ouder dan 40. Dat deed het meest pijn, omdat ik niet kon begrijpen hoe dit kon gebeuren. Maar, onverwacht voor mezelf, nam ik een beslissing die een keerpunt in mijn leven werd.
Ondanks al het leed realiseerde ik me al snel dat het vertrek van mijn man een ware bevrijding voor mij was. Ja, de pijn was enorm, maar met elke dag begon ik in te zien dat ik nu een kans had op een nieuw leven. Ik was niet gewoon alleen achtergebleven — ik was vrij geworden. Vrij van constante kritiek, van klachten, van alles wat me naar beneden haalde. Ik besefte dat ik het goed heb in mijn eentje, en eerlijk gezegd wil ik niet eens op zoek gaan naar een nieuwe relatie. Want nu weet ik dat het belangrijkste is om voor mezelf te zorgen.
Mijn hele leven heb ik gewijd aan mijn man, mijn kinderen, het huishouden en iedereen om me heen, terwijl ik mezelf vergat. Ik dacht dat mijn plichten als echtgenote en moeder belangrijker waren dan mijn eigen verlangens en behoeften. Maar nu begrijp ik dat balans in een relatie essentieel is. Je moet niet alleen voor je partner zorgen, maar ook voor jezelf.
Al die jaren was mijn man eraan gewend dat ik altijd bij hem was en voor hem zorgde. Hij nam dat als vanzelfsprekend aan, en wanneer ik steun nodig had, verdween zijn aandacht voor mijn gevoelens. Zijn kritiek daarentegen bleef onveranderd. Hij zag niet in dat ik ook een mens ben, met mijn eigen emoties en behoeften.
Na de scheiding zijn mijn dochters mijn steun en toeverlaat geworden. Ze waren er voor mij, steunden me en herinnerden me eraan dat het leven niet ophoudt, maar doorgaat, ondanks de moeilijkheden. Nu heb ik meer tijd voor mezelf, kan ik doen wat ik wil en genieten van het leven. Ik heb begrepen dat geluk niet afhangt van de aanwezigheid van iemand anders, en nu ben ik gelukkig met mezelf.
Ik heb besloten dat ik mijn man nooit zal vergeven en hem niet terug zal laten in mijn leven. Ik verdien het om gelukkig te zijn, en ik zal mezelf nooit meer opofferen voor anderen.
