Dit jaar was Kerstmis totaal anders dan ik had verwacht. En eerlijk gezegd had ik in al die tijd nooit gedacht dat we zo’n ongelooflijke ontdekking zouden doen. Ik heet Anna, ben 14 jaar oud en mijn leven zit vol met typische tienerproblemen: ik ga naar school, maak ruzie met mijn broer Lukas, die 16 is, en probeer mijn kamer netjes te houden zodat mijn ouders niet ontevreden zijn. Mama is de echte heldin van ons huis. Ze werkt van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat, zorgt voor het huishouden en vindt nog steeds tijd om mijn broer Lukas te helpen, die zijn projecten voortdurend uitstelt. Ze slaagt erin overal te zijn: op het werk, thuis en op de school van Lukas.
En papa… Hij ziet zichzelf als “het hoofd van het gezin”, wat in de praktijk betekent dat hij zijn dagen voor de tv doorbrengt om de volgende actiefilm te bespreken. Ik hou van hem, maar ik weet zeker dat hij een van die mensen is die liever ontspant dan helpt. Maar toen kwam Kerstmis en liep alles anders dan ik had verwacht. Ongeveer twee weken voor de feestdagen dwaalden Lukas en ik door het huis, zoals gewoonlijk, op zoek naar cadeautjes die mama al had klaargemaakt. In plaats daarvan hoorden we een gesprek tussen papa en zijn vriend Michał. “Wat moet ik haar kopen, hè?”
Papa vroeg lachend aan de telefoon. “Misschien iets voor de keuken? Een mixer, keukengerei… daar zorgt ze altijd voor.” Ik voelde dat ik pijn kreeg. “Lui?” – het was moeilijk te geloven dat hij zo kon denken. Mama is altijd overal en hij vernedert haar zo erg. Maar papa vervolgde: “Als ze goede apparaten had, zou ze niet zo slecht koken. Het zou misschien niet zo rampzalig zijn, maar toch.” Lukas en ik wisselden een blik uit en op dat moment wisten we allebei dat we iets moesten doen.
Met Kerstmis hing de geur van dennen en taarten in huis. Mama was zoals gewoonlijk vanmorgen aan het bakken en had een los broodje dat er altijd perfect uitzag. Terwijl zij koffie bleef inschenken en iedereen bediende, zat papa bij de open haard, dronk chocolade en deed alsof er niets was gebeurd. De hele familie, inclusief de grootouders en tantes, zat rond de kerstboom.
Lukas en ik bleven rustig aan de zijlijn staan en lachten terwijl we keken wat er gebeurde. De gebruikelijke cadeaus: sokken, kaarten, vreemde truien die niemand wilde, maar iedereen lachte. En toen was het tijd voor papa. Tante Maria gaf hem het eerste cadeau. “Dit is voor jou, van mij,” zei ze met een glimlach. Papa opende het pakket en zijn gezicht werd meteen strak. “Oh, een hengel? Geweldig.” “Ja, geweldig,” glimlachte tante Maria. “Ik hoopte dat je het leuk zou vinden.” “Nou, bedankt,” zei hij met een vleugje irritatie.
Daarna was het mijn cadeau. “Prettige kerstdagen, papa!” Ik probeerde zo onschuldig mogelijk te klinken. Hij opende het pakket en vond natuurlijk dezelfde hengel weer. “Serieus?” zei hij, volkomen in de war over wat er gebeurde. “Drie hengels, of wat?” Maar elk volgend cadeau was ook een hengel. Hij werd steeds geïrriteerder en Lukas en ik konden het niet laten om te lachen. Toen opende moeder haar cadeau – een tas die ze al heel lang wilde hebben. Haar gezicht lichtte op. Ze was blij. “Oh, deze tas is een droom!
Hoe wist je dat ik het zo graag wilde?” zei ze, terwijl ze het zachtjes aanraakte. “We waren op de hoogte,” zei oom Michał met een glimlach. “De kinderen gaven een hint.” Moeder draaide zich verrast naar ons om. “Hebben jullie dat gedaan?” Haar ogen vulden zich met tranen van vreugde. “Ja, dat doen we,” antwoordden we in koor.
“Dankjewel,” zei moeder, terwijl ze ons omhelsde. “Dit is het beste Kerstmis!” Vader, die de hele scène had bekeken, trok eindelijk zijn conclusies. Lukas en ik merkten dat zijn uitdrukking verdween. Het leek alsof hij besefte dat hij oneerlijk was tegenover moeder, en hoewel hij het niet hardop zei, was zijn stilte veelzeggend. Ik zal niet verbergen dat al onze inspanningen het waard waren.
