En mijn moeder zegt vandaag de dag (ze werkt in de kraamkliniek): “En mijn vrouw weigerde om een tweeling te krijgen. Ja. Ze is 36 jaar oud. Ik heb al een dochter, een acht-jaar-oude meisje.”
Mijn moeder weet hoe om te gaan met mensen die niet weten wat hen pijn te doen, omdat ze alleen een paar dagen oud. En mijn moeder weet het.
Naast haar taken als hoofd van de afdeling zijn te praten met vrouwen die van hun kinderen. Zij heeft haar eigen woorden en methoden, die worden beschrijven in de tekst.
“En ik vertel haar (mijn moeder blijft) hoe geef je hen?” “Zie je (antwoordt de vrouw) kan ik niet geven hen niets. En zo zullen de mensen hen en brengen ze normaal op, zij zal hen liefhebben als hun eigen.” “Weet je (moeder weer) dat ze meestal niet twee kinderen tegelijkertijd? 99% van de koppels hanteren hetzelfde kind. En volgens de huidige wet, tweelingen en tweelingen niet van elkaar worden gescheiden. Vooral als ze kinderen van verschillende geslachten. Zij zouden ontmoeten, zouden ze kunnen incest. In het algemeen is het verboden door de wet.”
De vrouw ging na te denken voor een paar dagen. Maar vandaag heb ik nog steeds niet. Ze zegt dat ze dacht dat het een man was om te trouwen, maar dat deed hij niet. Zei: “Dit zijn niet mijn kinderen! We hadden geen tweelingen in de familie zijn.”
Ik luister naar mijn moeder en zegt niet alles. En ze vervolgt: “En onlangs is een achttien-jarige meisje gaf haar zoon. Ik ben met haar op beide manieren… En ze kijkt en zegt: “weet je dat mijn vader is het hoofd van zulk een regio? En mijn moeder werkt in zulk een afdeling. Zij zijn gerespecteerde mensen. Weet je, ik kan niet.” “Doen je ouders weten dat je weigeren?” – “Mama weet” — “En Papa?” — “…”- “Dus je bent bang om het te vertellen Papa.
Hoe kon zo ‘ n persoon een ongehuwde dochter, toch?” “…”—”En omdat van deze valse schaamte, geeft u het kind?” “…””Slechts één ding zeggen. Waarom heb je niet een abortus te ondergaan?” “Wat voor soort van gek ben ik? Het is gevaarlijk voor uw gezondheid. Misschien is er straks geen kinderen.”
En dan Mama ‘ s nog steeds in gesprek. Een meisje dat onlangs is bevallen van haar afdeling. Het meisje is 25 jaar oud en heeft oligophrenia. De ouders kwamen, ze zijn ook de verzorgers. Mijn moeder huilen, mijn vader is cheeking. Een normale, gezonde mensen, het is gewoon zo gebeurde het dat mijn dochter werd geboren als dit.
Ik studeerde aan mijn speciale school, waar ik ontmoette een jongen. Ze zijn 25 jaar oud, maar de ontwikkeling is 10. Iedereen wist dat ze in contact. De artsen zeiden dat dat met een dergelijke ziekten, zowel van hen hebben ten minste onvruchtbaarheid en u hoeft geen zorgen meer te maken. Leg uit, zeggen ze, over condooms.
De jongen was geboren. Klein, maar gezond. Negentig procent dat hij heeft hetzelfde als zijn ouders. Nieuwe grootouders kwam. Ze huilen. Ze schrijven een verklaring dat zij zullen weigeren. Ze hebben niet lang met pensioen te gaan, ze besteden hun hele leven aan te trekken, alleen, gewone mensen krijgen niet duizenden dollars.
Dit meisje heeft enkel een drie-duizend pond arbeidsongeschiktheidspensioen. Waar anders om het te nemen? We gaan sterven, die zijn we van plan om te vertrekken deze drie? Ze kan niet de baby of wrap it up. Het is allemaal op ons weer. En we doen dit allemaal in ons leven!!!… Waar doen we het???
Zij nam het.
Mijn moeder vertelde me dat ze schrijven een verklaring van het eerste. En dan mijn moeder (die is een jonge moeder) kwam naar de deur van de kinderafdeling, staat en huilt. Hij spreekt niet heel goed, maar er gewoon staat en huilt. Haar melk is gegaan. Ik begon met het voeden van de baby. Ik wist niet loslaten.
Als een uitzondering, de paus was toegestaan in de wijk. Mijn moeder (mijn moeder) vertelde me dat ze naast elkaar over het kind, hem aan te raken, te zeggen wat er op hun eigen manier. Vrouwen kwamen uit de wijk, slikken hun tranen. Oligophrenia… Who cares. Mensen zijn hetzelfde.
Toen ze werden afgevoerd met het kind, ze gaven de artsen van de hele afdeling van een taart. Dit is een grote en flinke taart. En er staat geschreven: “God zegene u.” Mijn moeder staat daar en zegt: “Nou, hoe je het ook zo?”
